VII Warszawskie Spotkania Teatralne

23 listopada 1971  –  2 grudnia 1971

Warszawskie Spotkania Teatralne są jednym z kilku festiwali teatralnych organizowanych co roku w różnych ośrodkach Polski (Toruń, Kalisz, Wrocław, Katowice). Mimo że już po raz siódmy gościmy w Warszawie teatry z różnych miast Polski, Spotkania są festiwalem najmłodszym.
Można tu zadać pytanie: czy – mając tak bogate własne zjawiska teatralne i powołując do życia tę stołeczną, a zarazem ogólnokrajową imprezę – nie poszliśmy tylko za wymogami mody, swoistego snobizmu? I dalej: po co, mając w stolicy tyle własnych teatrów, prezentujemy obce i to w dodatku z podobnym niekiedy repertuarem? Jednocześnie, z drugiej strony, mnogość propozycji, nagród i wyróżnień, nieodłącznie towarzyszących festiwalowym zmaganiom, nie upoważnia nas bynajmniej do stwierdzenia, że wybrane zostały przedstawienia n a j l e p s z e z d o b r y c h, zwłaszcza że w Warszawie nie działa przecież żadne jury – nawet gdyby takie założenia przyświecały Warszawskim Spotkaniom Teatralnym. Gdy do tego dodamy jeszcze kassandryczne dyskusje o kryzysie teatru – idea organizowania jeszcze jednego festiwalu wydać się może w ogóle totalnym nieporozumieniem.
A jednak po raz siódmy poddajemy tę sprawę pod publiczny osąd. Nie dlatego, że jesteśmy uparci. Z roku na rok coraz wyraźniej sprawdza się idea o potrzebie tego typu konfrontacji. Jest to oczywiście przede wszystkim zasługa publiczności, zasługa widzów, zarówno tych, którzy należą do kręgu „wtajemniczonych”, jak i tych, których można by nazwać miłośnikami teatru. Nawet prasa skora jest rozgrzeszać organizatorów z niespełnionych postulatów i aprobuje nasze poczynania. Mamy więc do czynienia z określonym faktem społecznego zapotrzebowania na teatr, który pozwala rozszerzać skalę doznań, który wnosi interesujące ogół wartości ideowe, estetyczne, formalne.
W ciągu tych siedmiu lat mieliśmy tu, w Warszawie, możność zapoznać się bezpośrednio z dorobkiem zarówno poszczególnych zespołów, jak i indywidualnych twórców, pracujących w takich ośrodkach, jak Gorzów Wlkp., Łódź, Lublin, Kraków, Katowice, Koszalin, Olsztyn, Wrocław, Szczecin, Gdańsk, Białystok, Nowa Huta.
U źródeł powodzenia Warszawskich Spotkań Teatralnych leży, jak sądzę, niedostatek wiedzy o polskim teatrze współczesnym. Ta bezinteresowna ciekawość świadczy o zaangażowaniu publiczności w losy naszego teatru. Jest to więc w pewnej mierze próba odpowiedzi na pytania: jaki jest nasz teatr naprawdę? I – jaki może być w przyszłości?

j.m.