VIII Warszawskie Spotkania Teatralne

1 grudnia 1972  –  12 grudnia 1972

Śmieszni? – Nieprawda. Oni tylko mają
pokazać, pokazują w sztuce, którą grają,
ludzkie przywary i ludzką niewolę
i niedołęstwo myśli i ułomność;
przyjmują na się maski, strój i dolę
żywą a sądzi ich wasza przytomność.
Co w nich jest samych wad i duszy bole
i skazy – jaką pycha, – jaką skromność,
jaką obłuda – jaką wzgarda, zazdrość, cnota,
jaką nienawiść, – niechęć i ochota,
to pokazują i z tego się myją,
po skończonym spektaklu, gdy teatr skończony.
Co w nich udane, tym w teatrze żyją
i duch ich z rudy tej jest – oczyszczony.
To nie są błazny, – chociaż błaznów miano,
oklaskiem darząc, w oczy im rzucano, –
lecz ludzie, – których na to powołano,
by biorąc na się maskę i udanie,
mówili prawdy wiecznej przykazanie.
Na co stać kogo, tajemnic tych sięgą;
wieczna w tym siła, groza i potęga.

Stanisław Wyspiański (ze Studium o „Hamlecie”)