XIII Warszawskie Spotkania Teatralne

6 grudnia 1977  –  17 grudnia 1977

Warszawskie Spotkania Teatralne mają już wieloletnią tradycję, zdobyły trwałe miejsce w naszym życiu artystycznym. Nie jest to już tylko przegląd kilku godnych uwagi spektakli, informujący o wydarzeniach na scenach pozawarszawskich. To już coś więcej – doroczna rekapitulacja wartości życia teatralnego tworzonych poza stolicą, obraz dokonań najbardziej liczących się ośrodków.
Udział w warszawskiej konfrontacji – mimo jej niekonkursowego charakteru – świadczył dotąd dosyć wiarygodnie o walorach prezentowanych spektakli. Znamienną tradycją Spotkań było dążenie do eksponowania polskiej dramaturgii. Tak jest i w tym roku. Sztuki Słowackiego, Wyspiańskiego, Gombrowicza i Brylla pozostają w repertuarze akcentem dominującym, zresztą, rzecz charakterystyczna – w niemałym stopniu korespondują ze sobą myślowo. Szczególnie ciekawy i bogaty to materiał do dyskusji na temat miejsca tradycji w repertuarze, na temat wielorakich związków między nią a współczesnością. Obok nich zobaczymy wybitne utwory z literatury rosyjskiej i radzieckiej, jak Nastasję Filipownę według Dostojewskiego, Letników Gorkiego i Opowieść sceniczną o Aleksandrze Błoku Sztejna. A także znaczącą pozycję z repertuaru klasyki światowej – Tartufe’a Molière'a.
Wybrane przedstawienia reprezentują sześć ośrodków – Kraków, Łódź, Gdańsk, Poznań, Wrocław, Elbląg. Pięć z nich zajmuje w naszej geografii teatralnej eksponowaną pozycję, dla młodej, ambitnej, startującej dopiero drugi sezon sceny elbląskiej będzie to interesujący debiut. Mamy więc do czynienia z dość reprezentatywnym układem sił artystycznych.
Jednym z głównych celów warszawskiego przeglądu jest działanie na rzecz coraz pełniejszej integracji polskiego środowiska teatralnego. To dla niego doświadczenie cenne i znaczące, to również ważny impuls dla scen stolicy. Jej widownia darzy Spotkania sympatią i zaufaniem. Budzą one autentyczny rezonans, pozwalają warszawskiej publiczności choć częściowo poznać pejzaż życia teatralnego kraju. Stanowią jednocześnie przy tym element dopingu i ideowo-artystycznej inspiracji, istotny dla dalszego rozwoju polskiej sceny.
Mamy nadzieję, że i tegoroczne 13. Warszawskie Spotkania Teatralne nie zawiodą oczekiwań.

Jerzy Bajdor